Γιατί η δυτικότροπη δυστοπία επιδιώκει την αποσάρθρωση της πολιτικής έκφρασης στην κοινωνία και ποιες διαδικασίες ακολουθεί για την επίτευξη αυτού του στόχου;
Μία ερώτηση στην οποία η απάντηση αποτελεί μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση – ελεγεία, που είναι αδύνατο να εξαντληθεί σε ένα σημείωμα, ίσως και σε ένα βιβλίο!
Υπάρχουν όμως κάποια διακριτά σημεία που για λόγους έστω δημοσιολογικούς ή δημοσιογραφικούς θα μπορούσαν να ανοίξουν την ατζέντα για το περιεχόμενο του σχεδίου της καταστροφής της συντεταγμένης κοινωνίας, στην κατεύθυνση της παγκόσμιας ψυχοπάθειας ή, εύσχημα, διακυβέρνησης, όπως διαταραγμένοι κροίσοι προσπαθούν να επιβάλλουν, στην λογική του μετά (μετακοινωνία, μεταιστορία, μεταπολιτική, μεταεπιστήμη κοκ)
Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι οραματιστές της ψυχότροπης μετακοινωνίας θέλουν μια αγέλη ανθρωποειδών χωρίς κρίση, με ελέγξιμη έκφραση, με απόλυτα θολή αντίληψη των βασικών αρχών της κοινωνικότητας, των φυσικών λειτουργιών του περιβάλλοντος αλλά και του ίδιου του ατόμου, που θέλουν να θεωρείται ένα είδος πανίδας, χωρισμένο σε υποκατηγορίες, πέρα και έξω από τις ανθρώπινες φυσικές λειτουργίες, χωρίς ιστορική μνήμη – την οποία σκόπιμα στρεβλώνουν – χωρίς πολιτική αντίληψη, αφού σε αυτό το ανθρωποειδές ον του έχουν αφαιρέσει, μέσα από την επίμονη προπαγάνδα της αντιγνώσης, κάθε ταξικό ή άλλο κοινωνικό προσδιορισμό, στην κατεύθυνση της άδηλης “ευτυχίας” που δεν προσδιορίζεται πάρα μόνο με ελευθεριακούς όρους
Όλα αυτά στον βωμό του στόχου της κατοχής του κόσμου που οι επίδοξοι νεοφεουδάρχες θέλουν σε βάρος των κοινωνιών του
Το “τέλος της ιστορίας”, του απερίγραπτου Φουκουγιαμα, είχε από νωρίς – δεκαετία του ’90 – στόχο αυτό ακριβώς, δηλαδή την “παιδεία” του μετανθρώπου που έχει διαμορφώσει πεποίθηση των “ανάποδων” εννοιών, της στρέβλωσης, της συκοφαντίας, της “σκηνοθετημένης” ιστορίας και του παραλογισμού, ενός ανάποδου και διεστραμμένου κόσμου
Σταθερά στην ίδια κατεύθυνση – της ιδεολογικής εμπέδωσης της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικοπολιτειακής στρέβλωσης – εργάζονταν χρόνια το ιδιωτικό φόρουμ των νεοφεουδαρχών (WEF), με έδρα το Νταβός, που στόχο είχε την αναζήτηση, τον ενεχυριασμό, και την επιβολή σε όλες της μορφές της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής, γνωσιακής πυραμίδας, προσώπων έτοιμων να αναλάβουν τον ρόλο της επιβολής του θεωρήματος του “μετά κόσμου”, που με την “φιλοσοφία” της ευγονικής, στην οποία εθίζονταν οι αγγλοσάξονες – και όχι μόνο – αποικιοκράτες, θα αποτελεί την βασική αρχή της σκέψης για την ηγεσία της “παγκόσμιας διακυβέρνησης” που με πρόσωπα – εργαλεία ιταμού ήθους, μέτριας αντίληψης, εξαιρετικής αμάθειας, εύκολα μέσα από δοτούς τίτλους επιστημονικούς ή άλλους θα αποτελούν τους επιμέρους πόλους διαχείρισης της “Νέας Φεουδαρχίας” ή “μεγάλης επανεκκίνησης “, ώστε για τον μετάνθρωπο να υπάρξει μια απολύτως ελεγχόμενη ζωή και ένας απόλυτα προγραμματισμένος θάνατος, σε έναν απόλυτα και φεουδαρχικά ελεγχόμενο κόσμο
Η “νεωτερική” αντίληψη και στρέβλωση των ιδεολογιών “δουλεύει” – με την συνέργεια των πολιτικών σχημάτων ανά τον Δυτικό κόσμο – χρόνια τώρα προς την κατεύθυνση αυτή, ιδιαίτερα μετά την πτώση του “Συμφώνου της Βαρσοβίας”, εκμεταλλευόμενη το ιδεολογικό vertico στο οποίο περιήλθε η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά, σαν πολιτικοιδεολιγικοκοινωνική έκφανση στις τάξεις της Δυτικής κοινωνίας
Η τεχνολατρεια, υπό το πρόσχημα των τεχνολογικών επιτευγμάτων και ο θρίαμβος της κατανάλωσης στις τάξεις της παραγωγικής κοινωνικής βάσης, αμβλύνει σταθερά – χρόνια τώρα – τις κοινωνικές πεποιθήσεις και δημιουργεί την νεοφεουδαρχικά επιδιωκόμενη “κρίση των τάξεων”
Η απάλειψη των αρχών πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν τα σοσιαλιστικά προτάγματα – αιτήματα των κοινωνικών τάξεων της εργασίας και του πολιτισμού και η ενδυνάμωση μιας, χωρίς όρους και όρια, καταναλωτικής ευδαιμονίας αντί παντός τιμήματος, θυσίασε στον βωμό της εντεινόμενης, τότε, δυστοπίας την κοινωνική συνοχή και μετέτρεψε σταθερά τις κοινωνίες σε αθροίσματα ατόμων – καταναλωτών που κυνηγούν μια θολή, εφήμερη και ευκαιριακή ευημερία, που κρίνεται από το ύψος της ατομικής κατανάλωσης, χωρίς καμία οικονομική αναφορά και χωρίς κανένα αναλογισμό, ενώ ταυτόχρονα η καθεστηκυία Νεοφεουδαρχική αντίληψη προχωρούσε στην αποπαραγωγικοποίηση της οικονομίας του άλλοτε Δυτικού κόσμου, υποθηκεύοντας το μέλλον των παραγωγικών κοινωνικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχαν – μέσω των ιδεολογικά αυτοχρεωκοπημένων σοσιαλιστικών και αριστερών πολιτικών σχημάτων, που παραδόθηκαν στην ιδεολογική στρέβλωση και απεμπόλησαν την ερμηνευτική δυνατότητα των αιτίων που αντλούνταν από την αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού – μετατραπεί σε άκριτη, αναξιοποίητη και εν πολλοίς εκμαυλισμένη καταναλωτική μάζα.
Έτσι ανοίγει διάπλατα η “πόρτα του φρενοκομείου” στο οποίο έχει μετατραπεί ο άλλοτε δυτικός κόσμος, σε μια ανέλεγκτη πορεία παρακμής και παράνοιας, με τα τμήματα των κοινωνικών τάξεων που, έστω και τώρα, καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί, σε απόλυτη παράλυση και επιλογή της ιδιώτευσης, αντί αυτή της μάχης για την ανάκτηση των ανθρωποκεντρικών αξιών μιας ουσιαστικά ανθρώπινης κοινωνίας
Το παρόν σημείωμα δεν εξαντλείται εδώ
Αναζητώντας τους πολιτικούς μηχανισμούς της δυστοπίας, που επιτείνουν την “χυλοποίηση” της κοινωνίας, θα επανέλθω
Τα σέβη μου
Νίκος Σίμος