Μια νέα ποιότητα της χώρας που διαρκεί,παρά τις διακηρύξεις για το τέλος των μνημονίωντου Ρούντι ΡινάλντιΉταν 23 Απριλίου του 2010, πριν 14 χρόνια, όταν ο τότε ο πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ) ανακοίνωσε την είσοδο της χώρας στα μνημόνια και την υπαγωγή της σε ένα νέο καθεστώς υπό την επικυριαρχία της «τρόικας». Δηλαδή της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Είχε περάσει ένα περίεργο 6μηνο «απραξίας» της κυβέρνησης, που είχε εκλεγεί με 43% τον Οκτώβριο του 2009 και με κεντρικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Ένα κατάφωρο ψέμα, αφού όλο το πολιτικό σύστημα γνώριζε ότι η Ελλάδα ήταν υπό χρεοκοπία (αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος της «παράδοσης» της κυβέρνησης από τον Κ. Καραμανλή

  Νίκος Σίμος   Ορισμένοι, κατά το πρόσφατο παρελθόν στην εδώ παροικία, διακινούσαν απόψεις σε σχέση με τον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό και των εν γένει ανταγωνισμό των υπερδυνάμεων του τύπου, «όλα φτιαχτά είναι»  ή κατά την περίοδο του «σχεδίου covid19»  ότι  «όλοι στο σχέδιο είναι»  και άλλα παρόμοια πρόχειρα, φαιδρά και πολλές φορές υποβολιμαία. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν είχαν και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα  του «Δεύτερου κύκλου του παγκόσμιου καπιταλισμού»  που διανύουμε και όλα δείχνουν ότι οι αγγλοσάξονες και οι σύμμαχοί τους, που αποτελούν την πολιτικοοικονομική αιχμή των νεοφεουδαρχών, σπρώχνουν την παγκόσμια πολιτική και οικονομική κατάσταση στα άκρα με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια κοινωνία Πρόσφατα

Γράφει ο Νίκος Σίμος    Είναι χρήσιμη  η διαδικασία των ευρωεκλογών; Θα αλλάξει κάτι στο δυσμορφικό, εξ αρχής, δημιούργημα των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών κέντρων που επιδιώκουν την παγκόσμια διακυβέρνηση και την νέα φεουδαρχία; Αλλάζοντας οι πολιτικοί συσχετισμοί θα αλλάξει η ΕΕ; Κατά την γνώμη μου όχι! Άλλωστε οι ευρωεκλογές, στις περισσότερες χώρες μέλη της δυσμορφικής Ευρωπαϊκής κολεκτίβας, είναι περισσότερο ένα crash test κυβερνήσεων και κομμάτων μέσα απ’ το οποίο σφυγμομετρούν την αποδοχή τους στις κοινωνίες των κρατών μελών, παρά μια δυνατότητα μέσα από την οποία μπορεί να μεταβληθεί ή να διορθωθεί η πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ. Η θεσμική δυσμορφία που η συνθήκη του  Μάαστριχτ (1993) υπαγόρευσε προϋπέθετε μια τραπεζοκεντρική Ευρώπη,

Του Ηλία Παπαναστασίου   Διαβάζουμε στον τύπο για την αντίδραση – κεραυνοβόλος κυριολεκτικά– της Σερβίδας αντιπροσώπου στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης όταν η γνωστή και μη εξαιρετέα κ. Μπακογιάννη με εισήγησή της υποστήριξε την ένταξη του Κοσόβου. Διαβάζουμε:   «…Κρατάμε τα λόγια της Σερβίδας Μπιλιάνα Πάντιτς προς την ανεκδιήγητη Ντόρα στην ΚΣΣΕ: «Θα μείνετε στην ιστορία ως κάποια που με τον πιο βάναυσο τρόπο παραβίασε όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκε αυτή η οργάνωση. Έχετε αποδείξει ότι σας λείπει η ακεραιότητα, προκαλείτε και είστε υποκρίτρια… Μπορεί να είμαστε μια μικρή χώρα, αλλά σε αντίθεση με εσάς έχουμε ακεραιότητα και ποτέ δεν πρόκειται να παραδοθούμε και

Νίκος Σίμος   Η Πεντηκοστή  έβδομη  μαύρη επέτειος της Χούντας των συνταγματαρχών ήρθε σε μια εποχή απόλυτης κοινωνικοπολιτικής παρακμής στην Χώρα που αποτέλεσε το διαχρονικό προτεκτοράτο του νεοαγγλοσαξονισμού.   Ήρθε στην εποχή όπου η Χώρα αυτή έχει κυριολεκτικά αποικιοποιηθεί στις επιταγές της μνημονιακής δουλείας που της επέβαλαν οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι της και που μέσα από αυτήν έδειξαν την εχθρότητα και την περιφρόνηση τους σε ένα έθνος του οποίου οι προπάτορες μετέφεραν πολιτισμό τον οποίον μιμηθήκαν ή και ιδιοποιήθηκαν προκειμένου αυτάρεσκα να αποκαλούνται πολιτισμένα έθνη και που ουδέποτε στην διαδρομή της νεότερης  ιστορίας απέδειξαν ότι είναι.   Σήμερα, πενήντα επτά χρόνια μετά, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ξενοκίνητη χούντα